یکی از بیماری و مشکلات شایع سگ‌های خانگی، در رفتن لگن سگ یا Hip Dysplasia بوده که وضعیت استخوان لگن را به هم می‌ریزد. در رفتگی لگن در سگ‌ها ممکن است به دلایل مختلفی برای حیوان اتفاق بیوفتد، ولی عمدتا ارثی بوده و به طور معمول تا زمان بزرگسالی سگ قابل تشخیص نیست. در این مقاله، علائم و روش‌های درمانی در رفتن سگ را بررسی می‌کنیم.
بیماری در رفتن لگن سگ چیست؟
به صورت کلی، استخوان ران سگ باید در گودی استخوان لگن قرار بگیرد. در وضعیت در رفتن لگن، استخوان ران سگ از جای خود در رفته و همین موضوع باعث درد کشیدن حیوان و لنگ زدن او می‌شود. یعنی غضروف محل ارتباط استخوان ران و لگن در اثر در رفتن لگن سگ دچار آسیب شده و یا به طور کلی از بین می‌رود، در نتیجه در صورت عدم درمان، بیماری آرتروز را به دنبال دارد.
در رفتن لگن سگ در واقع یک تغییر شکل است که در طول رشد حیوان رخ می‌دهد. همانطور که گفته شد، استخوان ران باید در گودی لگن باشد، چراکه مفصل ران از نوع گوی و کاسه‌ای است. در طول رشد سگ، هم استخوان و هم حفره لگن باید با هم و با سرعت مساوی رشد کنند. این بیماری به دلیل رشد غیر یکنواخت استخوان‌های این منطقه از بدن رخ می‌دهد.
در رفتن لگن سگ در بین این انواع نژادهای این حیوان بسیار شایع است و افرادی که از سگ‌ها نگهداری می‌کنند باید به این موضوع توجه داشته باشند. هرچند این بیماری بیشتر به صورت ارثی بروز می‌کند اما ممکن است در برخی موارد هم در اثر ضربه، تصادف و پریدن، در رفتگی لگن رخ دهد.
میزان شیوع در رفتگی لگن در انواع نژاد سگ
در رفتن لگن سگ بیشتر در سگ‌های نژاد بزرگ مانند ژرمن شپرد، سنت برنارد، لابرادور رتریور، گلدن رتریور، سگ گله انگلیسی قدیمی و بولداگ دیده می‌شود. (عموما بیشتر از 22 کیلوگرم) به همین علت در دوران رشد باید نرمال و حتی لاغر نگهداری شوند. این بیماری ژنتیکی، تحت تاثیر عواملی مانند رژیم غذایی، محیط، ورزش، سرعت رشد، توده عضلانی و هورمون‌ها نیز قرار می‌گیرد.
یک مطالعه روی نژاد ژرمن شپردها نشان داد که توله‌های دارای اضافه وزن، تقریباً دو برابر بیشتر از همتایان با وزن طبیعی خود در معرض ابتلا به در رفتن لگن سگ هستند.
علائم در رفتن لگن سگ
پس از بزرگسالی، تنها راه تشخیص دقیق این بیماری، توجه به علائمی است که سگ شما بروز می‌دهد. نشانه‌های زیر می‌توانند نشان‌دهنده در رفتن لگن در سگ باشد.
• ضعف و درد در پاهای عقبی
• لررزان بودن پاهای سگ
• عدم تمایل به حالت ایستاده و ادامه حالت دراز کش یا نشسته
• لنگیدن
• سخت بودن بالا و پایین رفتن از پله‌ها
• صدا دادن مفاصل
این علائم را می‌توان در اوایل چند ماهگی در توله سگ‌ها مشاهده کرد اما در سگ‌های یک تا دو ساله شایع‌تر است. سگ‌هایی که در فتگی لگن در آن‌ها خفیف است، در عکس‌های رادیوگرافی (اشعه ایکس) ممکن است تا زمانی که سنشان بالا نرفته باشد، علائمی را تجربه نکنند. در واقع، اگر چه این بیماری در دوران تولگی شروع می‌شود، اما بیشتر سگ‌ها تا زمانی که بزرگ‌تر نشوند، علائم بالینی نشان نمی‌کنند. اغلب، سالها طول می‌کشد تا سگ علائم را نشان بدهد.
داروهای درمان در رفتن لگن سگ
درمان و معالجه این بیماری به علائم بالینی حیوان و شدت بیماری بستگی دارد. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی با حداقل عوارض، مانند ملوکسیکام از اولین داروهایی است که برای این بیماری تجویز می‌شود. ممکن است قبل از یافتن موثرترین دارو، داروهای مختلفی آزمایش شود.
بیشتر سگ‌هایی که دچار در رفتگی لگن شده‌اند باید مکمل‌های غذایی گلوکزامین، کندرویتین سولفات و اسید چرب امگا3 مورد تایید دامپزشکی را مصرف کنند. بسیاری از سگ‌هایی لگشن‌شان در رفته است، به طو منظم باید گلیکوزامینوگلیکان را تزریق کنند.
در کنار روش‌های دارویی دامپزشک، ورزش روزانه متوسط و پرهیز از فعالیت‌هایی مانند پریدن، ممکن است به تحرک بیمار و تقویت ساختارهای حمایتی اطراف این محل کمک کند.
ثابت شده است که فیزیوتراپی در بهبود کیفیت زندگی سگ آسیب‌دیده بسیار موثر است و باید بخشی از هر روش درمانی باشد. از آنجایی که اضافه وزن به مفاصل ران فشار وارد می‌کند، کاهش وزن در سگ‌های دارای اضافه وزن به شدت توصیه می‌شود.
روش‌های معالجه در رفتن لگن سگ
- درمان‌های مراقبتی
- قبل از اینکه بیماری شدت پیدا کند، روش‌های غیر دارویی وجود دارد که می‌تواند به بهبود در رفتگی کمک کنند. به طور کلی فعالیت‌های بدنی غیر سنگین در درمان در رفتن لگن سگ موثر هستند.
- پیاده‌روی به تقویت عضلات، مفاصل و رباط‌های نگهدارنده کمک می‌کند.
- شنا هم مانند راه رفتن‌های روزانه، هم باعث پیشگیری از پیشرفت علائم این بیماری و هم تقویت مفاصل می‌شود.
- روش‌های دارویی
- در مراحل پیشرفته‌تر بروز علائم بیماری، برای درمان و کنترل آن باید زیر نظر دامپزشک داروهای لازم مصرف شود. دقت کنید که داروها تا زمانی که مصرف شوند، تاثیر گذارند و پس از قطع، ممکن است بیماری و عوارض آن مجددا برگردد. کنترل وزن، تنظیم رژیم غذایی و فعالیت‌های بدنی در کنار درمان‌های دارویی، باید تدوام داشته باشند.
- عمل جراحی
- در صورتی که هیچ کدام از دو روش قبلی برای حیوان پاسخگو نباشد، عمل جراحی آخرین راه حل بوده و پس از آن و دوره نقاهت، به طور کامل درمان انجام شده است.
پیشگیری از در رفتن لگن سگ
همانطور که گفته شد جز مواردی که در فعالیت‌های بدنی لگن سگ در می‌رود، این بیماری به صورت ارثی بروز پیدا می‌کند. به همین دلیل برای پیشگیری از آن راه حلی وجود ندارد. باید چکاپ‌ها و معاینه‌های دوره‌ای سگ را به طور منظم انجام دهید تا در صورت وجود بیماری، به سرعت تشخیص داده و برای درمان اقدام کنید.
سوالات متداول
در رفتن لگن سگ چیست؟
در وضعیت در رفتن لگن، استخوان ران سگ از جای خود در رفته می‌رود، یعنی غضروف محل ارتباط استخوان ران و لگن در اثر در رفتن لگن سگ دچار آسیب شده و یا به طور کلی از بین می‌رود.
کدام نژاد سگ بیشتر مستعد در رفتن لگن سگ هستند؟
در رفتن لگن سگ بیشتر در سگ‌های نژاد بزرگ مانند ژرمن شپرد، سنت برنارد، لابرادور رتریور، گلدن رتریور و بولداگ دیده می‌شود.
چه راه هایی برای درمان در رفتگی لگن سگ وجود دارد؟
در کنار روش‌های دارویی دامپزشک، ورزش روزانه متوسط و پرهیز از فعالیت‌هایی مانند پریدن، ممکن است به تحرک بیمار و تقویت ساختارهای حمایتی اطراف این محل کمک کند.
آیا در رفتن لگن سگ قابل پیشگیری است؟
متاسفانه در رفتگی لگن سگ، ارثی بوده و قابل پیشگیری نیست.
