یکی از بیماری های شایع سگ‌های خانگی، در رفتن لگن سگ یا Hip Dysplasia بوده که وضعیت استخوان لگن را به هم می‌ریزد. در رفتگی لگن در سگ‌ها ممکن است به دلایل مختلفی اتفاق بیوفتد، ولی عمدتا ارثی بوده و به طور معمول تا زمان بزرگسالی سگ، قابل تشخیص نیست. در این مقاله، علائم و روش‌های درمانی در رفتن لگن سگ را بررسی می‌کنیم.
بیماری در رفتن لگن سگ چیست؟
به صورت کلی، استخوان ران سگ باید در گودی استخوان لگن قرار بگیرد. در وضعیت در رفتن لگن، استخوان ران سگ از جای خود در رفته و همین موضوع باعث درد کشیدن و لنگ زدن او می‌شود. یعنی غضروف محل ارتباط استخوان ران و لگن، در اثر در رفتن لگن سگ دچار آسیب شده و یا به طور کلی از بین می‌رود. متاسفانه در صورت عدم درمان این عارضه، احتمال بیماری آرتروز بالا می‌رود.
در رفتن لگن سگ در واقع یک تغییر شکل است که در طول رشد حیوان رخ می‌دهد. همانطور که گفته شد، استخوان ران باید در گودی لگن باشد، چراکه مفصل ران از نوع گوی و کاسه‌ای است. در طول رشد سگ، هم استخوان و هم حفره لگن باید با هم و با سرعت مساوی رشد کنند و این بیماری به دلیل رشد غیر یکنواخت استخوان‌های این منطقه از بدن رخ می‌دهد.
در رفتن لگن سگ بین این انواع نژادهای این حیوان بسیار شایع است و افرادی که از سگ‌ها نگهداری می‌کنند باید به این موضوع توجه داشته باشند. هرچند این بیماری بیشتر به صورت ارثی بروز می‌کند، اما ممکن است در برخی موارد هم در اثر ضربه، تصادف و پریدن، اتفاق بیفتد.
میزان شیوع در رفتگی لگن در انواع نژاد سگ
در رفتن لگن سگ بیشتر در سگ‌های نژاد بزرگ (عموما بیشتر از 22 کیلوگرم)، مانند ژرمن شپرد، سنت برنارد، لابرادور رتریور، گلدن رتریور، سگ گله انگلیسی قدیمی و بولداگ دیده می‌شود. به همین علت در دوران رشد، باید نرمال و حتی لاغر نگهداری شوند. این بیماری ژنتیکی، تحت تاثیر عواملی مانند رژیم غذایی، محیط، ورزش، سرعت رشد، توده عضلانی و هورمون‌ها نیز قرار می‌گیرد.
یک مطالعه روی نژاد ژرمن شپردها نشان داده که توله‌های دارای اضافه وزن، تقریباً دو برابر بیشتر از هم‌نژادهایشان با وزن طبیعی، در معرض ابتلا به در رفتن لگن هستند.
علائم در رفتن لگن سگ
پس از بزرگسالی، تنها راه تشخیص دقیق این بیماری، توجه به علائمی است که سگ بروز می‌دهد. نشانه‌های زیر می‌توانند نشان‌دهنده در رفتن لگن سگ باشد.
- ضعف و درد در پاهای عقبی
- لررزان بودن پاهای سگ
- عدم تمایل به حالت ایستاده و ادامه حالت دراز کش یا نشسته
- لنگیدن
- سخت بودن بالا و پایین رفتن از پله‌ها
- صدا دادن مفاصل
این علائم را می‌توان در اوایل چند ماهگی توله سگ‌ها مشاهده کرد، اما در سگ‌های یک تا دو ساله شایع‌تر است. سگ‌هایی که در رفتگی لگن در آن‌ها خفیف است، در عکس‌های رادیوگرافی (اشعه ایکس) ممکن است تا زمانی که سنشان بالا نرفته باشد، علائمی را نشان ندهند. در واقع، اگر چه این بیماری در دوران تولگی شروع می‌شود، اما بیشتر سگ‌ها تا زمانی که بزرگ‌تر نشوند، علائم بالینی نشان نمی‌دهند.
درمان در رفتن لگن سگ
درمان و معالجه این بیماری به علائم و شدت بیماری بستگی دارد. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی با حداقل عوارض، مثل ملوکسیکام از اولین داروهایی است که برای این بیماری تجویز می‌شود. به صورت کلی هم ممکن است قبل از موثرترین دارو، داروهای مختلفی آزمایش شود.
بیشتر سگ‌هایی که دچار در رفتگی لگن شده‌اند، باید مکمل‌های غذایی گلوکزامین، کندرویتین سولفات و اسید چرب امگا3 مورد تایید دامپزشک را مصرف کنند. حتی بسیاری از سگ‌هایی لگشن‌شان در رفته است، به طو منظم باید گلیکوزامینوگلیکان را تزریق کنند.
در کنار روش‌های دارویی، ورزش روزانه متوسط و پرهیز از فعالیت‌هایی مانند پریدن، ممکن است به تقویت ساختارهای حمایتی اطراف این محل کمک کند.
ثابت شده است که فیزیوتراپی در بهبود کیفیت زندگی سگ آسیب‌دیده بسیار موثر است و باید بخشی از هر روش درمانی باشد. از آنجایی که اضافه وزن به مفاصل ران فشار وارد می‌کند، کاهش وزن در سگ‌های دارای اضافه وزن به شدت توصیه می‌شود.
روش‌های معالجه در رفتن لگن سگ
۱- درمان‌های مراقبتی
- قبل از اینکه بیماری شدت پیدا کند، روش‌های غیردارویی وجود دارد که می‌تواند به بهبود در رفتگی کمک کنند. به طور کلی فعالیت‌های بدنی غیر سنگین در درمان در رفتن لگن سگ موثر هستند.
- پیاده‌روی به تقویت عضلات، مفاصل و رباط‌های نگهدارنده کمک می‌کند.
- شنا هم مثل راه‌رفتن‌های روزانه، هم باعث پیشگیری از پیشرفت علائم این بیماری و هم تقویت مفاصل می‌شود.
۲- روش‌های دارویی
در مراحل پیشرفته‌تر بروز علائم بیماری، برای درمان و کنترل آن باید زیر نظر دامپزشک داروهای لازم مصرف شود. دقت کنید که داروها تا زمانی که مصرف شوند، موثرند و پس از قطع، ممکن است بیماری و عوارض آن مجددا برگردد. ینابراین کنترل وزن، تنظیم رژیم غذایی و فعالیت‌های بدنی در کنار درمان‌های دارویی، باید تدوام داشته باشند.
۳- عمل جراحی
در صورتی که هیچ کدام از دو روش قبلی جواب ندهد، عمل جراحی آخرین راه حل بوده و پس از آن و دوره نقاهت، دوست پشمالوی شما حالش خوب است.
پیشگیری از در رفتن لگن سگ
همانطور که گفته شد جز مواردی که در فعالیت‌های بدنی، لگن سگ در می‌رود، این بیماری به صورت ارثی بروز پیدا می‌کند. به همین دلیل برای پیشگیری از آن راه حلی وجود ندارد. باید چکاپ‌ها و معاینه‌های دوره‌ای سگ را به طور منظم انجام دهید تا در صورت وجود بیماری، به سرعت تشخیص داده و برای درمان اقدام کنید.
سوالات متداول
۱- در رفتن لگن سگ چیست؟
در وضعیت در رفتن لگن، استخوان ران سگ از جای خود در می‌رود، یعنی غضروف محل ارتباط استخوان ران و لگن دچار آسیب شده و یا به طور کلی از بین می‌رود.
۲- کدام نژادهای سگ بیشتر مستعد در رفتن لگن هستند؟
در رفتن لگن سگ بیشتر در سگ‌های نژاد بزرگ مانند ژرمن شپرد، سنت برنارد، لابرادور رتریور، گلدن رتریور و بولداگ دیده می‌شود.
۳- چه راه هایی برای درمان در رفتگی لگن سگ وجود دارد؟
در کنار روش‌های دارویی، ورزش روزانه متوسط و پرهیز از فعالیت‌هایی مانند پریدن، ممکن است به تقویت ساختارهای حمایتی اطراف این محل کمک کند.
۴- آیا در رفتن لگن سگ قابل پیشگیری است؟
متاسفانه این عارضه ارثی بوده و قابل پیشگیری نیست.
